بر اساس این انجمن، استدلال تجاری مبنی بر اینکه OTT یک سرویس رایگان است، در شرایط فعلی “نه صحیح و نه مرتبط” است.
OTT Communications/OTT اساساً برنامه‌ها هستند و نه خدمات مخابراتی، و مانند هر برنامه دیگری، از اینترنت استفاده می‌کنند و مالک یا کار یک شبکه تلگراف/ارتباطات نیستند.
این انجمن افزود: «این گونه اختلافات بیشتر ممکن است ناشی از اهداف تجاری باشد.
BIF خاطرنشان کرد که برخی استدلال‌ها وجود دارد که ادعا می‌کنند ارتباطات OTT باید در حیطه اختیارات پیش‌نویس لایحه قرار گیرد، و در ادامه اضافه کرد که “اینگونه استدلال‌ها، هم بر اساس قانون و هم بر اساس سیاست، صحیح نیستند”.
علاوه بر این، مدل‌های کسب‌وکار OTT و TSP بسیار متفاوت است و OTT هرگز از زیرساخت پهن‌باند/تلکام برای ارائه خدمات OTT به کاربران خود دور نمی‌زند و به سادگی نمی‌تواند دور بزند.
BIF گفت که بسیاری از دلایل قوی و اساسی OTT ها را از ارتباطات راه دور متمایز می کند.
BIF استدلال کرد که پیش نویس لایحه شامل خدمات ارتباطی OTT است، حتی اگر چنین بازیکنانی شبکه مخابراتی نداشته باشند.
“با قرار دادن OTTها در محدوده مجوز مخابرات، به این معنی است که دولت فقط حقوق و امتیازات انحصاری برای تصمیم گیری، ساخت، توسعه و راه اندازی برنامه های OTT را در اختیار خواهد داشت. چنین وضعیتی به شدت مبهم و بسیار غیرعملی خواهد بود. BIF در ارائه اخیر خود به دولت در مورد پیش نویس لایحه گفت که منجر به فروپاشی کل اکوسیستم برنامه می شود و در نتیجه بر نوآوری و رشد اقتصاد تأثیر می گذارد.
BIF افزود: “با احترام ارائه می شود که خدمات ارتباطی OTT باید از عناصر تعریف خدمات مخابراتی در پیش نویس لایحه مستثنی شود.”
انجمن پهنای باند هند (BIF) ادعا کرده است که خدمات ارتباطی بیش از حد (OTT) باید از عناصر ذکر شده در تعریف خدمات مخابراتی مستثنی شود، زیرا بدنه صنعت نظرات خود را در مورد پیش نویس لایحه مخابرات ارائه کرده است.
ارائه دهندگان خدمات OTT و کاربران هزینه های استفاده از شبکه را به TSP ها (ارائه دهندگان خدمات مخابراتی) پرداخت می کنند.
این بیانیه مطرح کرد که بخش‌هایی غیر از مخابرات، مانند صدا و سیما و ارتباطات OTT (یا داشتن هر نامگذاری دیگر به جای ارتباطات OTT) نمی‌تواند در چارچوب پیش‌نویس لایحه باشد.
در مورد مدیریت طیف، اتاق فکر صنعت گفت که طیف ماهواره ای باید به صورت اداری تخصیص یابد.