ستاره شناسان دانشگاه وسترن سیدنی آن را با استفاده از یک تلسکوپ معمولی رصد کردند و شکل بیضی شکل یک کهکشان بیضوی معمولی را مشاهده کردند. با این حال، آنها با رصد کهکشان با یک تلسکوپ فوق العاده به نام رهیاب آرایه کیلومتر مربعی استرالیا (ASKAP) که توسط سازمان تحقیقات علمی و صنعتی مشترک المنافع (CSIRO) اداره می شود، چیز خارق العاده ای کشف کردند.
با تجزیه و تحلیل امواج رادیویی ثبت شده توسط تلسکوپ، ستاره شناسان یک جت ماده را شناسایی کردند که از یک سیاهچاله مرکزی به بیرون از کهکشان پرتاب شده بود. مشخص شد که این کهکشان 50 برابر بزرگتر از کهکشان است و اگر بتوان آن را با چشم غیر مسلح دید، در آسمان شب بزرگتر از ماه به نظر می رسد. در بررسی نقشه تکاملی کیهان (EMU)، ستاره شناسان خاطرنشان کردند که ماده بین کهکشان ها در کناره های جت به عقب رانده بودند. مشخص شد که این شبیه به یک اثر در جت ها است.
هنگامی که دود خروجی اگزوز از جو عبور می کند، فشار محیط آن را از سمتی به سمت دیگر فشار می دهد. این به نوبه خود منجر به انبساط و انقباض جت می شود و باعث می شود که در حین حرکت آن ضربان داشته باشد. تپش به صورت نقاط روشن منظمی ظاهر می شود که ستاره شناسان آن را “الماس شوک” نامیده اند.
چنین الماس‌های شوکی قبلاً در جت‌های کوچک‌تر کهکشانی دیده شده بودند، اما این اولین باری بود که اخترشناسان مشاهده کردند که جت‌ها از طرفین در مقیاسی عظیم منقبض می‌شوند.
منبع
ستاره شناسان با رصد کهکشان نزدیک با یک تلسکوپ قدرتمند، یکی از بزرگترین جت های سیاهچاله را کشف کرده اند. جت با اندازه یک میلیون سال نوری از انتهای تا انتها نه تنها عظیم است، بلکه 50 برابر بزرگتر از کهکشان تخمین زده شده است. کهکشان نزدیک، NGC2663، در همسایگی ما قرار دارد و تنها 93 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. جت های سیاهچاله مشابهی قبلا دیده شده بود، اما اندازه عظیم جت تازه کشف شده و نزدیکی آن به کهکشان، آن را به یک کشف منحصر به فرد تبدیل کرده است.
